De Natuur, zoals die in de beleving bestaat, wordt grotendeels bepaald door onze waarneming. Onze bepérkte waarneming zou ik daar aan toevoegen. De zintuigen van de mens komen er, vergeleken met die van andere diersoorten, bekaaid vanaf. De visus van vogels is vele malen groter, bovendien lokaliseren ze het magnetische noorden feilloos. Er bestaan nachtvlindersoorten die het feromonenspoor van een vrouwtjesmot vijf kilometer volgen nadat ze één molecuul hebben waargenomen. Wanneer we in de schemering of in het donker een avondwandeling maken ontgaat ons dan ook veel: ook al is er de notie dat er zich van alles om ons heen afspeelt, wat precies, dat blijft grotendeels verborgen. ’The tiny creatures that run the world’, zo beschreef myrmecoloog Edward O. Wilson insecten.

De foto’s die ik maak brengen een wereld aan het licht die zowel bescheiden is als spectaculair, even aards als magisch is en net zo alledaags als bijzonder. Niet eerder zijn, zover ik na kon gaan, deze insecten op deze wijze in beeld gebracht. De gehanteerde fotografische techniek* resulteert in beelden die zo lijkt het een primair gevoel voor esthetiek aanspreken. Wezens met een engelachtig voorkomen maken met hun gefladder patronen die helder afsteken tegen de diepblauwe of duistere hemel. Het toont hoe fragiel en daarmee hoe kwetsbaar deze dieren zijn. Zoveel schoonheid en magie recht boven onze hoofden, wie had dat gedacht?

Wie het universum wil ervaren kan dat overal, ten alle tijde.

Rood weeskind, Gamma-uil, Witte tijger en Astermonnik; in de naamgeving van nachtvlinders klinkt verwondering door.
Eenzelfde soort verwondering ligt zo’n beetje aan de basis van al mijn werk.

*) De foto’s zijn ’single exposures’.