Over fotografie
‘If you could say it in words, there would be no reason to paint’
Dit zou Edward Hopper, de fameuze Amerikaanse realistische schilder, verklaard hebben over schilderen.
Wie zijn werk bekijkt kan zich mogelijk een voorstelling maken dat wat hij wilde zeggen niet eenvoudig in woorden is uit te drukken. Ik ben een bewonderaar van zijn werk. In mijn vroege werk zou zijn invloed te bespeuren zijn, hoorde ik een keer.
Ik ben een luie schilder. Zoals een Nederlandse kunstcriticus fotografen ooit typeerde. Waarbij hij voorbij ging aan het feit dat je het als fotograaf niet (lang) kan permitteren om lui te zijn. Ook denk ik dat luiheid gemakkelijk verward wordt met wat in de literatuur een ‘writers block’ wordt genoemd: weken, maanden, jaren kunnen zomaar onbestemd voorbij vliegen. Lui kan in veel gevallen beter worden opgevat als het uitoefenen van geduld in combinatie met een grote vakkennis en weten waar zich de valkuilen bevinden. De juiste implementatie van die vermeende luiheid vergt jarenlange ervaring. Inzet is om zich te kunnen concentreren op alleen nog die bijdragen die mogelijk substantieel zijn.
In het feit dat fotografie meestal draait om een fractie van een seconde schuilt overigens een mooie paradox: dat wat zich ergens ophoudt in het tijdelijke vastleggen. Het liefst voor eeuwig. Dat het risico bestaat dat ook misstappen voor eeuwig vastliggen maakt dat je met fotografie beter behoedzaam om kunt springen.
Wie een beetje thuis is in de fotografie beseft dat het niet anders kan dan dat de beeldcultuur waarin we leven zijn weerslag op makers heeft. Het gemak waarmee een camera wordt opgepakt en de instant bevrediging die dat biedt vindt in andere kunstvormen zijn gelijke niet.
‘Visual literacy’, een begrip dat een jaar of tien geleden zijn intrede deed in de fotografie, lijkt inmiddels met de komst van instagram, toevallig ook een jaar of tien geleden, volledig naar de achtergrond verdrongen. Het is het platform waar iedereen fotograaf kan zijn.
Is iedereen fotograaf? Vanwege het feit dat fotografie zo toegankelijk is geworden dat die aanname als onweerlegbaar lijkt te zijn geaccepteerd, zou je haast zeggen van wel. Al roept dat de vraag op of iedereen die kan schilderen een schilder is en iedereen die kan schrijven zichzelf een schrijver mag noemen. Ik zeg lang leve de vrije beroepen.
Vooralsnog lijkt het er op dat er geen realisme bestaat dat zo ver van de werkelijkheid vandaan lijkt te staan als fotografie.
Pure magie als je het mij vraagt.
Dit zou Edward Hopper, de fameuze Amerikaanse realistische schilder, verklaard hebben over schilderen.
Wie zijn werk bekijkt kan zich mogelijk een voorstelling maken dat wat hij wilde zeggen niet eenvoudig in woorden is uit te drukken. Ik ben een bewonderaar van zijn werk. In mijn vroege werk zou zijn invloed te bespeuren zijn, hoorde ik een keer.
Ik ben een luie schilder. Zoals een Nederlandse kunstcriticus fotografen ooit typeerde. Waarbij hij voorbij ging aan het feit dat je het als fotograaf niet (lang) kan permitteren om lui te zijn. Ook denk ik dat luiheid gemakkelijk verward wordt met wat in de literatuur een ‘writers block’ wordt genoemd: weken, maanden, jaren kunnen zomaar onbestemd voorbij vliegen. Lui kan in veel gevallen beter worden opgevat als het uitoefenen van geduld in combinatie met een grote vakkennis en weten waar zich de valkuilen bevinden. De juiste implementatie van die vermeende luiheid vergt jarenlange ervaring. Inzet is om zich te kunnen concentreren op alleen nog die bijdragen die mogelijk substantieel zijn.
In het feit dat fotografie meestal draait om een fractie van een seconde schuilt overigens een mooie paradox: dat wat zich ergens ophoudt in het tijdelijke vastleggen. Het liefst voor eeuwig. Dat het risico bestaat dat ook misstappen voor eeuwig vastliggen maakt dat je met fotografie beter behoedzaam om kunt springen.
Wie een beetje thuis is in de fotografie beseft dat het niet anders kan dan dat de beeldcultuur waarin we leven zijn weerslag op makers heeft. Het gemak waarmee een camera wordt opgepakt en de instant bevrediging die dat biedt vindt in andere kunstvormen zijn gelijke niet.
‘Visual literacy’, een begrip dat een jaar of tien geleden zijn intrede deed in de fotografie, lijkt inmiddels met de komst van instagram, toevallig ook een jaar of tien geleden, volledig naar de achtergrond verdrongen. Het is het platform waar iedereen fotograaf kan zijn.
Is iedereen fotograaf? Vanwege het feit dat fotografie zo toegankelijk is geworden dat die aanname als onweerlegbaar lijkt te zijn geaccepteerd, zou je haast zeggen van wel. Al roept dat de vraag op of iedereen die kan schilderen een schilder is en iedereen die kan schrijven zichzelf een schrijver mag noemen. Ik zeg lang leve de vrije beroepen.
Vooralsnog lijkt het er op dat er geen realisme bestaat dat zo ver van de werkelijkheid vandaan lijkt te staan als fotografie.
Pure magie als je het mij vraagt.
Room in New York, Edward Hopper, 1932Sheldon Museum of Art